Abhijatta Sridhar w Warszawie-- dziedzictwo Iyengara. Relacja Wiktora Morgulca

 

fot. Leszek Świderski

Po raz pierwszy zobaczyłem Abi - spadkobierczynię jogicznego dziedzictwa B.K.S Iyengara w 2009 roku w Kolonii podczas Konwencji Jogi z Geetą Iyengar – córką mistrza. Już wtedy było wiadomo, że młoda Abi jest intensywnie szkolona przez swojego dziadka. Towarzyszyła Geecie Iyengar w zajęciach jako model, pozostając nieco w cieniu. Pamiętam, że trudno mi było sobie wtedy wyobrazić, że ta niepozorna, delikatna istotka będzie w stanie podołać kontynuowaniu sukcesji jogicznego rodu. Uśmiechnięta Abi mocno kontrastowała w ze swoją poważną, wręcz srogą z pozoru ciotką.

Byłem bardzo ciekaw jak teraz po 5 latach to będzie wygladać.
Przede wszystkim przyjechała nie dziewczynka tylko dojrzała kobieta. To dało się odczuć od pierwszej chwili.
Warsztat rozpoczął się jakimiś problemami technicznym z mikrofonem (jak to zwykle bywa na takich imprezach:-) – Abi skwitowała to krótko: „ Jak coś się źle zaczyna, to ma szanse się dobrze skończyć”.
Mikrofon zadziałał, machina ruszyła. Już sam wstęp wyznaczył kierunek praktyki.
Opowieść Abi czym jest, albo raczej czym nie jest joga. Skupienie się na czuciu ciała jako kluczowym elemencie praktyki. To wszystko dało odczucie, że przynajmniej teoretycznie znakomicie wie co robi, jej słowa były logiczne i spójne.
W zachowaniu od samego początku dało się wyczuć dużą otwartość i lekkość. Mając w pamięci skupioną surowość Geety i znając z opowieści wyczyny Gurujego – wnuczka zaskoczyła swobodną wręcz miękkościa, żadnych „wycieczek osobistych”, pohukiwań, motywujących narzekań etc.
Bardzo szybko okazało się że to jedna strona medalu. W momencie przejścia do praktyki pokazał się prawdziwie lwi pazur. Uśmiechnieta, zapewne młodsza od połowy uczestników konwencji z konsekwentną nieugiętościa destylowała z nas maksymalny wysiłek i zaangażowanie. Głos momentami stawał się twardy i wymagający – jednak pozbawiony jakiejkolwiek negatywnej nuty. Tempo chwilami jak klasyczna vinyasa.
Miękka jak platek róży i twarda jak diament – kiedy trzeba. Czyżby tą miękkością przerosła dziadka ?

 

 Niezależnie od pozytywnych odczuć odnośnie Abi jako osoby, nauczyciela i spójności tego co mówi pozostaje jeszcze praktyka. I tutaj szczerze miałem pewien zgryz. Być może odwykłem nieco przez ostatnie lata od „iyengarowej” retoryki.
Być może nie do końca potrzebuję i czuję potrzebę intensywnego motywowania, nawet dobrotliwymi  pokrzykiwaniami.
Ale gdzieś mi się to wydało męczące. Co ciekawe,  znajoma nie związana z jogą Iyengara, która obserwowała zajęcia z widowni zapytała mnie: "Boże, czemu ona tak krzyczy?"
- Tak ma być - odpowiedziałem - to taka metoda utrzymania uważności.
Od zawsze pamiętam ten styl, tę retorykę – czasem jeszcze przez nadgorliwych naśladowców mistrza okraszoną nutą różnych pretensji, wyrzutów i emanacją osobistych kompleksów. Ale po chwili sam się zastanowiłem, czy aby na pewno? Z jednej strony perfekcyjnie ustawione sekwencje, z drugiej niekończąca się kanonada komend.

Ale to pozostawmy to na boku. Abi i tak była super miękka w porównaniu do niektórych "Iyengarowskich asów". Chyba po prostu odzwyczaiłem się od takiego stylu, albo po prostu stetryczałem, zestarzałem się i zdziadziałem ;-)

Wątpliwości numer dwa dotyczyły już spraw czysto technicznych. Komendy typu barki w dół przy wyciąganiu rąk do góry, czy mocne punktowe działanie na stawy kolanowe wydawało mi się, że już są przeszłością.  Z drugiej strony świetnie dobrane sekwencje asan, sporo dynamiki połączone z długimi czasami w pozycjach odwróconych.
Ale poza wątpliwościami i krytycznymi obserwacjami były jeszcze dwa elementy:
Praktyka Abi – i tutaj tylko jedno słowo przychodzi na myśl – szacunek. Przy jej warunkach fizycznych, pewność i lekkość z jaką demonstrowała pozycje robiła piorunujące wrażenie.
Drugi element to fakt, że po zajęciach czułem się doskonale.

fot. Leszek Świderski

Z perspektywy czasu moje konkluzje są następujące: mimo, że od strony technicznej więcej wyniosłem z zajęć z Geetą Iyengar, Jaki Nett czy Sharatem Arora niż z warsztatu z Abi to samo doświadczenie oceniam bardzo pozytywnie.
Wnuczka mistrza obdarzona jest charyzmą, bardzo pozytywną, w pewien ujmujący sposób skromną osobą. Ma potencjał na „pociągnięcie tematu”, a w każdym razie na jego utrzymanie.
Czy rozwinięcie dalej? Trudno powiedzieć, raczej ciężko będzie przebić genialnego dziadka. Ale potencjał jest :-)
Samo wydarzenie było znakomicie zorganizowane przez PSJI – był to bardzo udany debiut., świetna atmosfera. Każdy z uczestników otrzymał pamiątkową koszulkę.
Na zakończenie podziękowania i kwiaty wręczyłą Abi Prezes PSJI, Katarzyna Pilorz.

Już za rok kolejny warsztat organizowany przez PSJI z nauczycielem z Ramamani Iyengar Memorial Yoga Institute (RIMYI) w Punie.

Wiktor Morgulec- dyplomowany nauczyciel jogi, autor multimedialnego podręcznika do jogi na DVD „Joga dla początkujących . START” . Współzałożyciel portalu www. joga-joga.pl, Akademii Asan organizator kursów szkoleń i warsztatów jogi w formule: ruch - oddech – relaks.
www.morgulec.com