Opowieści Sztuki Życia: "Dwa pierścienie"

Pewien bogaty, stary człowiek zmarł, pozostawiając dwóch synów. Przez jakiś czas, zgodnie z indyjską tradycją, obaj synowie mieszkali razem, prowadząc wspólne gospodarstwo i żyjąc jako jedna połączona rodzina. Potem pokłócili się, postanowili rozstać i rozdzielić cały majątek między siebie. Wszystko podzielili po połowie i zakończyli sprawę. Jednak jakiś czas później odkryli jeszcze jedną małą paczuszkę bardzo starannie schowaną przez ojca dawno temu. Synowie wspólnie otworzyli pudełeczko i znaleźli w nim dwa pierścienie – jeden miał w sobie cenny diament, a drugi był zwykłym srebrnym pierścieniem wartym zaledwie kilka rupii.

   Na widok diamentu w umyśle starszego brata zrodziła się chciwość, więc zaczął młodszemu tłumaczyć: „Wydaje mi się, że ten pierścień nie został kupiony, tylko jest rodzinną pamiątką po naszych przodkach i dlatego ojciec trzymał go oddzielnie, z dala od innych kosztowności. Ponieważ najwyraźniej jest w rodzinie od wielu pokoleń, powinien zostać zachowany dla przyszłych. Dlatego ja, z racji starszeństwa, zatrzymam go, a ty weź sobie ten srebrny”.

   Młodszy brat uśmiechnął się i powiedział: „W porządku, ciesz się pierścieniem z diamentem, a ja będę szczęśliwy, mając srebrny”. Obaj włożyli pierścienie na palce i każdy poszedł w swoją drogę.

   Młodszy brat pomyślał sobie: „To zrozumiałe, że ojciec dbał o diamentowy pierścień – jest bardzo drogi. Ale dlaczego zadbał o zwykły, srebrny pierścionek?”. Zbadał go dokładnie i dojrzał na nim kilka wytartych słów: „To też się zmieni”. „A więc to była mantra mojego ojca: >> To też się zmieni! <<”. Włożył ponownie pierścionek na palec.

   Obaj bracia doświadczali w życiu wzlotów i upadków. Kidy działo się dobrze, starszy brat wpadał w euforię i tracił równowagę umysłu. Kiedy działo się gorzej, wpadał w głęboką depresję, znowu tracąc harmonię umysłu. Był coraz bardziej zestresowany i w końcu zachorował na nadciśnienie. Ponieważ nie mógł spać po nocach, zaczął używać tabletek nasennych, uspokajających, potem silniejszych narkotyków. W końcu musiano mu zaaplikować elektrowstrząsy. Taki był brat z diamentowym pierścieniem.

   A młodszy brat ze srebrnym pierścieniem cieszył się dobrymi czasami, gdy nadeszły. Nie uciekał od nich, radował się, lecz patrząc na pierścień, przypominał sobie: „To też się zmieni”. Więc kiedy się zmieniło, mógł się uśmiechnąć i powiedzieć: „Wiedziałem, że to się musiało zmienić. Zmieniło się i co z tego!” Kiedy nadeszły gorsze czasy, znów patrzył na pierścień i przypominał sobie: „To też się zmieni”. Nie rozpaczał, wiedząc, że to także przeminie. I tak się działo. Zmieniło się i odchodziło. Doświadczając wzlotów i upadków, napotykając różne przeciwności losu, wiedział, że żadne z nich nie jest wieczne, że wszystko nadeszło tylko po to, by przeminąć. Nie tracił równowagi umysłu i żył spokojny i szczęśliwy. Taki był brat ze srebrnym pierścieniem.

Opracowała Paulina Szpargała 
paulina@joga-joga.pl