Lekcje pokory od Gurudżiego B.K.S Iyengara wspomina Jurek Jagucki

Chce Cię móc widzieć Drogi Gurudżi w chmurze, deszczu, w Słońcu i Księżycu, kwiecie, górze, drzewie, rzece, morzu i słyszeć śpiewie ptaka! - Jurek Jagucki o B.K.S Iyengarze

Gurudżi BKS Iyengar odszedł, a może po prostu "przeszedł" Tam? W "nieznane"!

To już 30 lat odkąd czuje się Jego uczniem- pierwsze blisko 10 lat przez Sławka Bubicza i Gabriellę Giubilaro i już od 1993r osobiście. Moje najwcześniejsze wspomnienie to przekaz słowny i praktyczny Sławka Bubicza, kiedy wrócił z Puny w 1984 roku.

Potem uczestniczyłem w warsztatach z Gabriellą Gubilaro, oglądałem kasety video i wreszcie osobiście spotkałem Gurudżiego w Londynie podczas Europejskiej Konwencji Jogi w 1993r

Tam z grupą polskich uczniów i nauczycieli poznawaliśmy Jego specyficzny temperament Nauczyciela i składaliśmy życzenia z okazji zbliżających się 75 urodzin, dając piękny pokaz dla ponad 1000 uczestników Konwencji.

Pamiętam, jak bardzo się starałem, gdy w gronie 50 osób wykonywałem "niemożliwe" do tej pory asany w pięknie zaaranżowanym "bukiecie" asan.

Już wtedy ceniłem Go za Wielkość i wydawało mi się, że się oddałem przewodzeniu ale trudno mi było z Jego "szorstkością". Później zrozumiałem, że ta szorstkość płynęła z Serca Miłości i Współczucia.

Kilka miesięcy później, gdy w końcu listopada (1993 r) byłem już w Instytucie w Punie, dał mi pierwszą lekcję pokory. Odmówił uczestnictwa w 2-tygodniowym urodzinowym warsztacie dla blisko 200 nauczycieli z całego świata.

"Jeszcze nie teraz" - brzmiało dla mnie podwójnie szorstko, przecież specjalnie po to przyjechałem, przed czasem planowanego na grudzień uczestnictwa w General Class.

Takich lekcji pokory dostałem znacznie więcej w czasie swoich 9 pobytów w Punie w ciągu minionych 20 lat.

Ceremonia 75 urodzin w Instytucie w Punie była kolejną lekcją pokory: gdy stałem w kolejce, by jak każdy tam obecny złożyć mu hołd z prezentem, girlandą kwiatów i pokłonem do Jego stóp, moje Ego przez cały czas czekania mi mówiło: nie, nie pokłonię się temu "typowi" Walczyłem w sobie ponad godzinę: a może jednak?...nie!

A jednak ugiąłem się i czułem wdzięczność.

W 1996 r w lutym w Punie miał się odbyć Intensiv - 3 tygodniowy warsztat z Gurudżim i Gitą dla praktykujących z Niemiec. Bardzo mi zależało, aby dostać się na to wydarzenie i znowu - "jeszcze nie teraz". Mimo, że mój zamiar bardzo wspierała Rita Keller, wtedy prezes Niemieckiego Stowarzyszenia Jogi Iyengara. Więc kolejny "prztyczek" w moje Ego i znów pokorniałem!

Kolejne lata i spotkania wzbogacały mój warsztat i zrozumienie.

Mocno inspirujące było też widzieć Go jak w czasie praktyki własnej w ostatnich latach "edukował" wnuczkę Abhi, stawiając coraz to bardziej wygórowane i detaliczne wymagania, otoczony zawsze grupą indyjskich i "ze świata" nauczycieli.

Pamiętam, jak zawsze szokujące było niemal "poddańcze" oddanie Jego najbliższego otoczenia(i jak trudno było mi to zaakceptować - znowu moje wielkie Ego!?).

Ten wianuszek asystentów wokół Gurujdżiego, gdy uczył, ale szczególnie na klasach terapeutycznych i Konwencjach poza Puną biegających i spełniających każde Jego życzenie - wkurzało mnie to początkowo, dopóki po latach zauważyłem, że bez pełnego i głębokiego oddania Prawdziwemu Nauczycielowi bardzo trudno spodziewać się postępu i głębszego zrozumienia sensu praktyki Jogi.

Zawsze czułem, że to ON otacza mnie nieustannym wsparciem i czuję przeogromną wdzięczność, gdyż wiem, że z nami zostaje Jego Mądrość i Oddanie Jodze.

To ON uczył, jak stawać się Jednym z tym, co robimy i jak szukać "nierobienia" w robieniu i na macie i w codzienności.

To ON powiedział, żeby widzieć Ciało jako Świątynię a asany jako Modlitwę.

Ale to od moich nauczycieli zen wiem, że istniejemy "bez początku i bez końca" i jesteśmy kontynuującym się "Życiem", więc chce Cię móc widzieć Drogi Gurudżi w chmurze, deszczu, w Słońcu i Księżycu, kwiecie, górze, drzewie, rzece, morzu i słyszeć śpiewie ptaka!

Drogi Gurudżi, gdziekolwiek jesteś Bądź z nami!!!

Głęboko Wdzięczny - Jurek

Jerzy Jagucki, Senior III