Obrona przeciw inwazji z zewnątrz - wskazówki Buddy dla rządzących.

Cesarz Aśoka, który kochał swoich poddanych jak własne dzieci, poczynił dla ich obrony godne naśladowania ustalenia dotyczące bezpieczeństwa w jego imperium. Zorganizował jeszcze lepszą obronę na granicach królestwa, aby zniechęcić zachłannych sąsiadów do przekraczania ich i ciemiężenia ludu. Wewnątrz imperium jedynie kilku postępujących bezprawnie złoczyńców zagrażało pokojowi i harmonii poddanych. Ale zagrożenie inwazją na granicach imperium pochodziło od dobrze zorganizowanych armii sąsiednich królestw. Dlatego konieczne było strzeżenie granic za pomocą silnej armii, aby odstraszała potencjalnych agresorów.
Cesarz Aśoka znał siedem zasad obrony republiki, których nauczał Budda, aby lud Liczczhawi stawił czoło zewnętrznej agresji. Zmodyfikował pierwsze dwie zasady i zaadaptował pozostałych pięć w ich oryginalnej formie, tak jak zostały przekazane przez Buddę.

Pierwsze zasada mówiła, że wszyscy książęta Wadżdżi powinni regularnie się gromadzić i odbywać częste spotkania. Druga zasada zalecała książętom Wadżdżi gromadzenie się w harmonii, rozjeżdżanie się w harmonii i działanie w harmonii podczas wypełniania swoich obowiązków.

Cesarz Aśoka był monarchą absolutnym w swoim imperium. Dlatego sam podejmował wszystkie ważne decyzje w imperium, a nie doradcy. Niemniej w czasach kryzysu zwoływał ministrów i wyższych urzędników do sali zgromadzeń i zasięgał ich porady. Ustanowił także radę, która miała w razie konieczności omawiać ważne problemy.

Poza tymi dwoma zasadami cesarz Aśoka postępował zgodnie z pozostałymi zasadami dokładnie tak, jak były nauczane przez Buddę w sutrze Sarandada, aby zapobiec upadkowi królów.

 

1. Nie pozwalaj na to, na co wcześniej nie zezwolono, nie unieważniaj wcześniejszych zezwoleń i postępuj w zgodzie z dawnymi tradycjami i zasadami postępowania.


2. Szanuj, czcij i poważaj starszych i uważnie wsłuchuj się w ich mądrość.


3. Nie uprowadzaj i nie przetrzymuj siłą kobiet należących do innych.


4. Szanuj, czcij i poważaj świątynie w kraju i poza nim i stale sprawuj nad nimi opiekę.


5. Zapewnij ochronę i wsparcie osobom świętym i arahantom, tak aby w przyszłości ci arahanci tam się osiedlali, a ci, co już mieszkają, mogli żyć wygodnie.

Dodatkowo cesarz Aśoka surowo przestrzegał sutry Nagaropama, czyli ważnego wykładu wygłoszonego przez Buddę dla monarchy absolutnego w celu obrony jego poddanych przed zewnętrzną agresją.

Kraj jest zawsze atakowany z zewnątrz na swoich granicach. Dlatego obrona w prowincjach przygranicznych powinna być dostatecznie silna, aby zniechęcić agresora, który śmiałby wkroczyć w granice kraju. Wojska w prowincjach przygranicznych powinny być wystarczająco silne, aby całkowicie rozgromić każdego agresora, który wkroczyłby do kraju.

 

W sutrze Nagaropama Budda opisuje fortecę nie do zdobycia i siedem wymagań, które muszą zostać spełnione dla jej obrony.


1. Indakhila (pal) – Przed bramami miasta powinien stać silny pal, głęboko wkopany w ziemię, którego nie mogłyby wyrwać najsilniejsze słonie, a co dopiero zwykły człowiek. Powinien on być wbity w ziemię na głębokość równą jego wysokości ponad powierzchnią, tak aby był całkowicie niewzruszony.

Według starożytnych tradycji sztuki wojennej najeźdźcy najpierw czynili wysiłki, aby wyrwać ten pal. Jeśli nie byli w stanie go poruszyć, to ich morale spadało, zaś morale obrońców rosło. Najwyraźniej celem tego pala było przetestowanie siły wroga.


2. Parikha (fosa) – Wokół fortecy powinna być bardzo szeroka i głęboka fosa, zawsze wypełniona wodą. Wróg nie mógł wówczas przekroczyć fosy i zagrozić mieszkańcom fortu.


3. Anupariyayapatho (płaski teren) – Pomiędzy fosą a obwałowaniem fortu powinien leżeć szeroki i podwyższony pas ziemi, na której stały wojska obrońców, aby śmiałkowie, którzy przepłynęli fosę, zostali zabici i odparci bronią miotaną z tego podwyższenia.


4. Bahum avudham sannicitam (arsenał) – Minister obrony powinien zapewnić odpowiedni arsenał, aby uniknąć porażki spowodowanej brakiem broni.


5. Bahubalakayo pativasati (Poczwórne wojska i nieustraszeni komandosi) – Dla bezpieczeństwa cytadeli konieczne jest czworakie wojsko zaprawione w boju. Muszą w nim być odważni łucznicy. Powinni być chorąży, wojownicy i podoficerowie prowadzący armię. Powinni być generałowie umiejący wykorzystywać wojska w różnych formacjach bitewnych. Armia powinna też mieć niezwykle śmiałych wojowników o nieustraszonym sercu, którzy mimo przerażającego widoku wojny, odważą się wtargnąć do obozu wroga i sieć spustoszenie w jego szrankach. Ci nieustraszeni żołnierze powinni być tak mocarni i wyćwiczeni, aby mogli z powodzeniem stawić czoło nawet słoniom bitewnym wroga. Powinni mieć tak wielką siłę fizyczną, aby mimo noszeni zbroi byli w stanie przepłynąć fosę wypełnioną wodą.
Dodatkowo potrzebna jest dostateczna świta dzielnych sług i giermków, aby dostarczać jedzenia, wody, leków i broni żołnierzom na polu bitwy. Konieczny jest oddział sanitariuszy na polu bitwy, aby ratować i opatrywać rannych.


6. Dovariko (Odważni strażnicy) – Brama cytadeli winna być strzeżona przez doświadczonych, mądrych i dzielnych posterunkowych, aby nie wśliznął się żaden intruz.

 7. Pakaro (Obwałowanie) – Niezwykle ważnym elementem obrony jest wysoki i gruby mur okalający fortecę. Na szczycie muru wewnętrznego powinien się znajdować szeroki gzyms, z którego broniący żołnierze mogą atakować najeźdźców śmiercionośnymi pociskami, pozostając jednocześnie przed nimi bezpiecznie zasłoniętymi.

 





Forteca w prowincji przygranicznej wyposażona w te siedem wymaganych elementów nigdy nie zostanie naruszona przez żadnego wroga.
Czasem wróg może oblegać fort przez długi okres, pokonując siły obrony przez brak broni i zapasów. Pamiętając o możliwości długotrwałego oblężenia, Budda zalecił, żeby w magazynach zgromadzić cztery rodzaje artykułów pierwszej potrzeby w odpowiednich ilościach, aby mieszkańcy i żołnierze żyjący w forcie nie cierpieli na brak żywności i wody.

Są to:

1. Pasza dla zwierząt.

2. Żywność dla mieszkańców, taka jak ryż, zboże i inne ziarna.

3. Nasiona roślin strączkowych i oleistych, takie jak fasolka mung i sezam.

4. Masło, masło klarowane (ghee), miód, cukier, sól, a także wszelkie substancje konieczne do przygotowywania leków.

 Prowadząc ten szczegółowy wykład Budda powiedział, że niemożliwe jest, aby jakikolwiek zewnętrzny wróg najechał prowincję przygraniczną wyposażoną w te siedem rodzajów obrony i posiadającą w magazynach obfitość tych czterech rodzajów zapasów. Wróg nie ośmieli się zaatakować tak dobrze ufortyfikowanej cytadeli.

 

Cesarz Aśoka wysłał do sąsiednich krajów nauczanie Buddy oraz literaturę dotyczącą obowiązków króla. Miało to głęboki wpływ zarówno na sprawy pospolite, jak i na wyższe.

Historia Mjanmy (Birmy) zawiera relacje o wielu królach, którzy w starożytnych czasach budowali fortece podobne do tej, jaką opisał Budda dla obrony granic. Dziś nie ma śladu po tych fortach.

Jednakże w 1857 król Mjanmy (Birmy) Mindon zbudował silny fort w stolicy, Mandalay. Choć pałac i inne budynki wewnątrz fortecy zostały zniszczone podczas inwazji japońskiej, fort wciąż istnieje. Wciąż ma głęboką fosę, szeroką na 50 stóp i wypełnioną wodą. Pomiędzy fosą a fortem jest pas ziemi, szeroki na 35 stóp. Fort okalają wały wysokie na 20 stóp. Mur ten u podstawy jest szeroki na dziewięć stóp, a na szczycie - na trzy. Mur ma wiele wieżyczek, z których żołnierze mogą strzelać pociskami do atakujących. Po wewnętrznej stronie muru są pochyłości z błota, po których żołnierze mogą sie wspiąć na wysokość 12 stóp. Ściany fortu są tak mocne, że nawet słonie wroga nie mogą w nich uczynić wyłomu. Wały po każdej z czterech stron ciągną się na półtorej mili. Dlatego obszar należący do fortu jest tak duży, aby można go używać do różnych celów, zgodnie z nauczaniem Buddy.

 Historycy birmańscy mówią, że takie forty znajdowały się na terenie Magadhy i w Nepalu. Cesarz Aśoka musiał budować takie forty także na zachodniej granicy swojego imperium. Ale w czasach starożytnych mieszkańcy Mjanmy prawdopodobnie nie mogli podróżować dostatecznie daleko, aby je zobaczyć. Dlatego budowali repliki fortów Magadhy i Nepalu. Cesarz Aśoka zbudował wiele takich fortów na zachodniej granicy swojego imperium i, postępując zgodnie z naukami Buddy, utrzymywał w nich silne wojska.

 Zarządcy powołani przez cesarza Aśokę w prowincjach granicznych przede wszystkim mieli za zadanie ściśle przestrzegać szczegółowych instrukcji Buddy dotyczących bezpiecznej obrony granic oraz zachowywać przyjacielskie relacje z sąsiednimi królestwami.

Masywne fortece zbudowane przez cesarza Aśokę w prowincjach przygranicznych i wielkie czworakie wojska stacjonujące w nich musiały budzić strach w sercach sąsiednich władców. Wiedzieli, że armia cesarza Aśoki była bardzo potężna i że mógł on pokonać i zaanektować ich królestwa, gdyby tylko zechciał.

Cesarz Aśoka ogłosił, że nie będzie toczył wojny w celu zaanektowania żadnego z sąsiadujących królestw. Skoro tak, po co utrzymywał tak ogromną czworaką armię? Mógł deklarować, że jego wojska były siłą czysto obronną, której jedynym celem było zniweczenie wszelkiego zagrożenia z zewnątrz dla bezpieczeństwa jego imperium. Ale był potężnym władcą – w każdej chwili mógł zmienić swoją politykę.

Sąsiedni władcy niezmiernie bali się zbrojnej potęgi cesarza Aśoki! Ich strach i podziw pomagał zachować pokój i chronić miliony ludzi przed rozlewem krwi w wyniku wojny.