Joga w Indiach 2011 Wyprawa z Akademią Asan. Wiktor Morgulec. Część II. Hardiwar, Rishikesh i Benares.

Akademia Asan zaprosiła polskich . Trzytygodniowy wyjazd zakończy się w Mumbaju, skąd przylecą do Polski. Zapraszamy do lektury relacji Wiktora, opisującego z punktu widzenia organizatora tę wspólną podróż. Dziś część II - Hardiwar, Rishikesh i Benares.

To nasza miejscówka do praktyki jogi. Przestronna wyścielona miękkimi dywanami sala do ćwiczeń, przepyszna aśramowa kuchnia. Codziennie mamy 3 godzinną poranną sesję, popołudniu 1,5 h.

Rishikesh nie zmienił się przez te 7 lat. Spacery wzdłuż kamiennych ghatów, relatywnie cicho i spokojnie. Nawet uliczni sprzedawcy mniej natarczywi niż gdzie indziej.

Po spacerze w górę rzeki kąpiemy się w Gangesie. Po południu wycieczka tuk-tukami na wieczorną puje - ofiarę świętej rzece do Haridwaru. Tutaj Ganges z gór wpływa wartkim,spienionym nurtem na niziny. To jedno ze świętych hinduistycznych miejsc.

Po kąpieli w zimnej rzece i tuk-tukowych podróżach kilka osób podupada na zdrowiu. Grupa chętnych na rafting topnieje - ostatecznie płyną 3 osoby. Wieczorem trzecia podróż do Haridwaru, tym razem już ostatnia, z bagażami - o 24.00 mamy pociąg sleeper klasy SL do Varanasi.

Wsiadamy. Mimo pewnego obycia z Indiami - część grupy przeżywa lekki szok. Pociąg klasy SL to standardowy sypialny środek lokomocji, w zasadzie nie różni się od klasy S3 niczym specjalnym poza tym, że wygląda jakby nikt nigdy tego nie sprzątnął i skład jeździł tak z 30 lat. Dostajemy przydział obok toalet - wstępnie wymiękamy, ale po pół godzinie nic nie przeszkadza. Idziemy spać.

Rano korowód postaci przewija się non stop przez pociąg: pan od orzeszków, czaj, cieciorka z cebulką, Bombaj mix, koraliki i wisiorki, czaj, pan z kobrą, orzeszki, tosty, czaj i tak w kółko - z głodu się nie umrze. W korytarzach tubylcy ładują telefony komórkowe, błyskają laptopy. Już niedługo święte miasto Benares.

Stacja. Czeka na nas gość z hotelu. Idziemy do riksz - krótka potyczka z riksiarzami - umawiamy się na cenę za 11 auto riksz, poczym jak już wszyscy są już w auto rikszach- goście zaczynają ściemniać ze jest 13 i mamy zapłacić za 13. Wysiadam i stawiam ultimatum albo jadą, albo idziemy do taxi. Najbardziej butny z nich odpowiada, żebyśmy szli do taxi. Lekki impas, śmiejemy się wszyscy i ja wiem, że oni nie przepuszczą okazji do zarobku i oni wiedzą, że raczej nie wytarabanimy się z riksz, do których się z trudem upchaliśmy. W końcu hotelowy przewodnik odpala im działkę i ruszamy.

Rikszarze to kasta wojowników, ścigają się ze sobą w zatłoczonych uliczkach. Gość, z którym jedziemy czuje się zobowiązany przyjechać z czacza - (przewodnikiem, za którego mnie wziął) jako pierwszy. Opętańcza gonitwa, w końcu wychodzi na prowadzenie.

Zatrzymujemy się na środku jakieś ulicy, do hotelu 500m. Jest święto ulica zamknięta trzeba drałować z buta. Po raz drugi w historii wyjazdu aż mi głupio, że nie odradziliśmy ludziom brania ze sobą walizek.

Rano sesja z widokiem na Ganges, śniadanie i wycieczka do Saranath- parku jeleni. Miejsca gdzie Siddhartha Gautama zanim doświadczył pełnego wyzwolenia, stanu nibbany - praktykował różne ekstremalne techniki opanowania umysłu i porzucił je jako nieskuteczne i błędne. Mimo krytyki ze strony towarzyszy ascetów i zarzutów, że uległ Gautama porzuca życie ascety i postanawia samodzielnie odkryć przyczynę cierpienia podążając drogą środka. Udaje się w okolicę dzisiejszej miejscowości Bodhgaya, przyjmuje pierwszy posiłek i postanawia z silną determinacją aditthana, że siada i nie zmieni pozycji, dopóki nie odkryje przyczyn cierpienia i sposobu wyzwolenia się z koła narodzin i śmierci. Po odkryciu, przy pomocy techniki samoobserwacji i wglądu (Vipassana - widzenie rzeczy takimi, jakimi są naprawdę) przyczyn cierpienia i sposobu wyzwolenia się - powrócił do Parku Jeleni i przedstawił swoje odkrycie starym znajomym - ascetom. Kilku spośród nich było tak zaawansowanych w poszukiwaniu prawdy, że wystarczyły jedynie słowa Buddy aby doznali całkowitego wyzwolenia i stali się arhant - w pełni wyzwolonymi osobami.

Do końca swoich dni wraz z Buddą służyli oni innym ludziom nauczając Dhammy: 8 stopniowej szlachetnej ścieżki wiodącej do pełnego wyzwolenia, podzielonej na 3 części: sila - moralność; samadhi- koncentracja umysłu na bazie obserwacji naturalnego przepływu oddechu , panna - mądrość, wgląd, oczyszczanie umysłu przy pomocy techniki Vipassana.

W parku jeleni znajduje się stupa Asioki - jedna z niewielu ocalałych. Ten bezwzględny władca, pod rządami którego powstało imperium rozciągające się na blisko cały subkontynent indyjski z racji brutalnych rządów zyskał przydomek ćanda Asoka - Asoka okrutny. Było to ponad 200 lat po śmierci Buddy, w wyniku dobrych zasług z przeszłości trafił na arhanta w pełni wyzwoloną osobę, opuścił stolicę, udał się na odosobnienie - przez 300 dni uczył się Vipassana.

Cisza i spokój parku jeleni, czola Batura ( cieciorka z plackami) na obiad i tuk-tukowy rajd a’la formula 1 z powrotem do hotelu.

Jakiś nadgorliwy wyznawca Sziwy (?) wali w bęben do godziny 2 w nocy - nie wiadomo czy śmiać się czy płakać, wybieramy pierwszą opcję - obstawiamy z Krzyśkiem czy podjął wyzwanie walić tak przez całą noc dla dobra wszelkich istot, a w szczególności sąsiadów. W końcu cisza.

Życie toczy się swoim torem, jak to wytłumaczyć?

Pierwszy raz w życiu pojawia się zdradziecka myśl: Po co ? Dlaczego? Po co ja tu jestem? Reflektuję się szybko - przyjechałem pokazać to szalone miasto podróżnikom, poszukiwaczom, ludziom szukającym prawdy. A to miasto to prawda, prawda o pełnym cierpienia życiu, niezależnie od blichtru, błyskotek, rytuałów. Przypominam sobie swój pierwszy raz, jak przyciągnęła mnie tu jakaś niewidzialna siła i jak zaraz po tym poznałem coś, co kompletnie odmieniło moje życie. Może to taki przystanek.

Docieramy na dworzec. Smród obsikanych trotuarów jest nie do opisania. Kupujemy owoce: gujawy i banany. Zauważyłem, że żywię się gujawami- te niedostępne u nas gorzkawe owoce o cudownie świeżym, intensywnym zapachu to błogosławieństwo w tym smrodzie.

Wiktor Morgulec